Wojna powietrzna

Megen, na'im. Bruichim kochew ata es la'ad em makom da'at habaim. Wielu śmiertelników pozbawionych skrzydeł pewnie zastanawia się, a może też i podziwia, sztukę i maestrię, z jaką rasy posiadające skrzydła wykonują powietrzne akrobacje. Piruety, beczki, nurkowania i lądowanie, a nade wszystko walka w powietrzu, to często największa tajemnica ras latających. W tej książce postaram się pokrótce wyjaśnić na czym polega trudna sztuka walki w powietrzu, opracowana przez rasę przeżywającą w chmurach dużą część życia - mal'ach, czyli anioły. Da'at reshem, na'im.

I. Sztuka walki

Nim przejdę do zasad walki w powietrzu, chcę nadmienić, że nie każdy kto posiada skrzydła nadaje się do uprawiania tej trudnej sztuki. Nie wszystkie rasy latające mają odpowiednio wykształcone tego rodzaju kończyny, wszelkiego rodzaju skarłowaciałe i kalekie skrzydła też wykluczają jakąkolwiek walkę. Wielkie bestie w rodzaju smoków uprawiają zupełnie inny rodzaj walki, przystosowany do ich rozmiarów i tradycji.

Rasy, które mają najpełniejsze naturalne predyspozycje do walki w powietrzu to anioły, kreey i półsmoki uskrzydlone w jakikolwiek sposób. Ten podręcznik odnosi się jednak do sztuki walki uprawianej przez bożych niewolników i na tym chciałbym się skupić.

II. Zwinięte Skrzydło, Pióro i Stan Spoczynku

W ciągu wieków rozwoju techniki, magii i kultury, a także tradycji, sztuka walki z użyciem skrzydeł zmieniała się na przestrzeni dziejów. Obecnie nie wyróżnia się pojedynczego stylu walki, a cztery - trzy skonkretyzowane, nastawione na pewną formę i filozofię walki, oraz styl umiarkowany, łączący w sobie elementy trzech pozostałych. Ten jest jednak dość toporny i prosty, więc nie poświęcam mu uwagi.

Najpowszechniejszą techniką walki wśród większości aniołów oraz prawie wszystkich innych ras latających jest forma Zwiniętego Skrzydła. Opracował ją anioł Koeyl kilkanaście tysięcy lat temu i nie uległa ona do tej pory zmianie. Bazuje ona na wykorzystaniu zmodyfikowanej do warunków powietrznych walce mieczem bądź bastardem (z zaniedbaniem czynników typowo lądowych, jak wyważenie czy ułożenie stóp). Brutalna siła i precyzja to główne zalety tej formy walki. Opiera się ona na szybkich, gwałtownych atakach, skomplikowanych paradach i zwodach. Zaniedbuje ona taktyczną rolę lotu, dążąc do zwarcia i utrzymania jednej, stałej pozycji. Często wykorzystuje też kopnięcia i ciosy wręcz, mogące zwiększyć ilość obrażeń i zdezorientować przeciwnika.

Drugą formą walki, również stosunkowo powszechną i stosowaną przez wielu aniołów, jest technika Pióra. Jest ona wynikiem ewolucji pierwszej formy walki, w ciągu wieków skonkretyzowaną w kierunku zwinności, lekkości i zręczności ruchów. Pchnięcia i szybkie, zwodnicze cięcia to lwia część ruchów proponowanych przez tę formę walki. Lot ma tu duże znaczenie, wojownik najczęściej prowadzi grę emocji z przeciwnikiem, atakując tylko od czasu do czasu. To właśnie ta forma walki jest najbardziej zbliżona do tzw. "tańcu w chmurach", jak nazywają walkę w powietrzu laicy.

Ostatnia i najtrudniejsza do opanowania forma walki, a zarazem najnowsza, to pozycja Stanu Spoczynku. Jest ona nastawiona w dużej części na użycie magii oraz broni miotającej, preferuje ryzykowne zagrania ucieczkowe i kontrolowane upadki, a także oszczędzanie sił poprzez szybowanie, nie lot. Jest to forma bardzo słabo rozwinięta, lecz coraz popularniejsza.

III. Akrobacje

Formy akrobatyczne są niejako wpisane w tradycję walki powietrznej, nie może się ona bez nich obyć i większość nie potrafi odróżnić typowej walki od akrobacji, nawet, gdy jest ona skomplikowana. W ciągu bitwy zazwyczaj nie używa się wielu technik akrobatycznych, pozostawiając je sferze pojedynków i mniejszych potyczek, a także partyzantki.

Najpopularniejszą i powszechnie stosowaną akrobacją jest beczka, czyli lot wirowy, oraz jej najrozmaitsze wariacje - ósemki, alfy, pływy, fale i spirale. Klasyczna beczka w ujęciu walki powietrznej to pojedynczy obrót na linii prostej, z umieszczeniem nieruchomych skrzydeł po wewnętrznej stronie lotu. Pozwala ona wytracić znaczną część prędkości i przystąpić do natarcia, nim przeciwnik zdąży ocenić skąd nadszedł atak. Pewną formą beczki jest fala, a także pływ i spirala, polegające na szybkim podrywaniu się w górę i w dół, oraz na boki, wijąc się w powietrzu i myląc przeciwnika. Nie zawsze jednak zdaje to egzamin, mało doświadczeni lotnicy mogą zgubić kierunek i po prostu oszołomić się tak nagłą zmianą położenia.

Inną akrobacją wręcz niezbędną w wyszkoleniu lotnika jest lot wstrzymujący, czyli wszelkiej maści stopy i zmrożenia. Jako iż typowa istota posiadające skrzydła wykorzystuje do lotu mięśnie i przepływ powietrza, wstrzymanie ruchu mięśni i opływu powietrza powoduje natychmiastowy brak ciągu, czyli lotu. Polega to na przykład na nagłym przejściu z klasycznej pozycji lotu (leżącej, poziomej) do pozycji wstrzymania (pionowej, stojącej), co blokuje przepływ powietrza. Jednoczesny ruch skrzydeł pozwala utrzymać się w powietrzu, jednak prędkość zostaje zniwelowana do minimum.

Wszelkiego rodzaju loty opadowe to trudna sztuka, opanowana w niewielkiej mierze przez kilku lotników. Polegają one na użyciu naturalnej siły rozpędu w ataku, przy jednoczesnym zachowaniu w całości kości wojownika. Spadanie z nieba z dużą prędkością może połamać kości niedoświadczonych lotników, tak więc odradzam im uczenie się tej sztuki. Nadto, trzeba pamiętać, że nie przeciw każdemu wrogowi można wykorzystać ten sposób ataku.