Jest nieodłącznym atrybutem współczesnych nam czasów. Ikoną walk, symbolem zwycięstwa, prawicą każdego wojownika. Niektórzy się jej bali, niektórzy kochali; jedni szanowali, inni pogardzali. Dla wielu stanowiła narzędzie barbarzyństwa i braku ogłady, lecz większości dawała poczucie bezpieczeństwa, siły i własnej wartości. Niejednokrotnie świadczyła nie tylko o umiejętnościach właściciela, ale i o jego pozycji. Im kosztowniejsza i bardziej zdobiona, tym wyżej stał ów posiadacz. Broń biała...

Definicja broni białej jest prosta. Wszystko, co nadaje się do walki wręcz i posiada jakiekolwiek ostrze, możemy nazwać bronią białą. Oczywiście sa pewnie granice, bo - choć i tym również można zawalczyć i to z dość wiarygodnym skutkiem - kosa czy sierp nie zaliczają się do tej grupy, a ostrze posiadają.

Ta księga zatem pozostanie poświęcona przedstawicielom broni białej.

Miecz - broń o szerokim ostrzu i prostej rękojeści, jedno- lub obosieczna, najczęściej jednoręczna. Ważnym elementem jest masa miecza, którą uznaje się jako kompromis pomiędzy wytrzymałością, lekkością, mobilnością i siłą do zadania ciosu. Nie może on wpadać w drgania po bocznym uderzeniu i nie może się wyginać się przy pchnięciu, a z tego wynika, że powinien być gruby i ciężki, by był odporny na uderzenia, by łatwiej nim zadać ciężki cios. Jednocześnie powinien być lekki, aby łatwo nim można było manewrować. Musi być też cienki - aby był ostry i lepiej pokonywał opór pancerza. Oczywiście takiego ostrza nie da się zrobić. Ostatecznie wagę miecza szacuję się na 1-1,5 kg. Jest on więc wystarczająco lekki, sztywny i cienki. Oczywiście, tak przedstawiał się najzwyklejszy jednoręczny miecz. Tak naprawdę waga zależy od jego długości i przeznaczenia. I tak tzw. miecz półtoraręczny, który pozwalał na chwyt dwoma dłońmi, mając dłuższe ostrze oraz rękojeść, siłą rzeczy musiał być znacznie cięższy od koncerza.
Koncerz - krótki miecz, o ostrym, cienkim ostrzu, służący do przebijania zbroi przeciwnika, raniący dotkliwie.

Budowa:
Klinga - brzeszczot, głownia, element sieczny broni, wykonany ze stali, niekiedy zdobiony, grawerowany
Sztych - szpic, ostry koniec miecza (ogólnie broni białej)
Jelec - poprzeczna część mocowana na trzpieniu i wspierająca się na zastawie; jelec stanowił granicę między klingą a rękojeścią; służył jako oparcie dla dłoni i chronił przed ześliźnięciem się dłoni wzdłuż ostrza; kształt środkowej części jelca musi być dopasowany do kształtu szyjki i pochwy, dzięki czemu miecz i pochwa doskonale do siebie pasowały i zabezpieczały miecz przed przymarznięciem bądź korozją; często przedstawiał jakieś formy (na przykład skrzydła anioła) zwany również gardą
Trzpień - przedłużenie ostrza przechodzące w rękojeść
Rękojeść - uchwyt miecza, często ornamentowany
Głowica - obciążenie rękojeści miecza, służące do wyważenia broni; często ornamentowana, kuta w określony wzór, zdobiona szlachetnymi kamieniami
Zastawa - górny odcinek klingi, który był tępy, znajdowała sie tuż nad jelcem; często walczący wspiera palec wskazujący przed jelcem, dzięki czemu może zmieniać pozycję miecza zwiększając jego skuteczność, więc zastawa służyła niejako za oparcie



A-rękojeść
B-głownia(klinga)
C-zastawa
D-sztych
E-głowica
F-trzon
G-jelec
H-nasada
I-zbrocze
J-ostrza
K-płaz

Podstawowe rodzaje:
Półtorak – zwany inaczej bastardem; miecz, którym można posługiwać się jedną, jak i dwoma rękoma (najczęściej jedna dłoń na rękojeści, a druga w jej połowie), broń skuteczna i precyzyjna tylko wówczas kiedy używa jej doświadczony wojownik
Krótki miecz – posiada dwusieczne ostrze mierzące zwykle 50-70 cm; jest używany głównie do pchnięć ze względu na swój niewielki zasięg
Długi miecz (sejmitar) – jednoręczny, długość ostrza waha się w granicach 90-140 cm, a co za tym idzie broń ma duży zasięg; wyćwiczony wojownik może traktować taki miecz jak przedłużenie swojego ramienia; najbardziej rozpowszechniony rodzaj miecza
Miecz oburęczny – długość ostrza jest imponująca, wynosi 170-200cm, a więc zasięg ogromny, niestety wielką wadą tej broni jest jej ciężar(średnio 3,5kg) i nieporęczność
Miecz myśliwski (łowiecki) – służy do polowań oraz do oprawiania upolowanej zwierzyny; można również posługiwać się nim w walce równocześnie z mieczem jednoręcznym
Katana – stosunkowo lekki, jednosieczny i jednoręczny miecz o subtelnie zakrzywionym ostrzu

Rapier – broń biała o długiej, wąskiej, obusiecznej klindze i finezyjnie wykonanym jelcu tzw. koszu. Składa się z dwóch części: głowni i oprawy

Głownia rapiera jest prosta, wąska i najczęściej obosieczna. Dzieli się ją na dwie części:
·forte – znajdująca się bliżej rękojeści, bardziej masywna, przeznaczona do obrony i zbić
·foible – cieńsza i delikatniejsza, służy do ataku
Długość klingi rapiera wynosi 90-130cm.

Na oprawę składają się kosz, rękojeść i głowica.
·ośla podkowa– dwa wygięte pręty, obejmujące podkrzyże, część ta ma za zadanie chronić palce
·podkrzyże – tępa część głowni na której spoczywa palec wskazujący
·obłęki – ośla podkowa, jelce i kabłąk są najczęściej połączone skomplikowanym systemem obłęków, mających za zadanie chronić dłoń